කඩුපුල

  

ගුවන් ගැබ  කරා සඳවත හිනහෙන්නේ,

නුවන් තෙමා සඳ දිය ලොව නහවන්නේ,

ළවන් සලා නිශා අඟණ හිනහෙන්නේ,

රුවන් විමන සේ සෙයිලම බබළන්නේ.

වත්සුණු නගා කුසුමන් වත සරසන්නී,

නීල දෑස දොඩමළු වී කැදවන්නී,

පහන් කනුව ඈ ලඟ තනියට උන්නී,

ජීවන මිහිර කහවනුවට මිලදුන්නී,

කඩුපුල් කුසුම් හිනැහුනි රෑ හොර රහසේ,

සද එලියත් වෙලිලා ඇත මුදු පහසේ,

මත් වූ කොවුල් උමතුව ගී ගයනු ඇසේ,,

කණ කෙකිනියක් ඉගිලුනි අඳුරෙම අහසේ.

සඳ පලවා පෙරඹර හිරු හිනහෙනවා,

කඩුපුල් කුසුම් මුකුලිත වී සැඟවෙනවා,

පාට පාට කොළ සුරතේ දැවටෙනවා,

ගිලිහී යන විලස සුසුමක් පිටවෙනවා,

 නාඹර තුරුණු විය ඈගෙන් සැඟවෙන්නා

කහවනු මැදින් රුදුරු සිහිනයක් පෙනෙනා

නුවනග දිලුණු කඳුලක් දෙකොපුළ තෙමනා

සුසුමන් මාරුතේ හද සසලව රඟනා

කඳුලැල් නසන්නට ඈ කඳුලැල් සැලුවා,

සුසුමන් මකන්නට ඈ සුසුමන් සැලුවා,

ගිනියම් කතරකට ඈ සිහිලක් සෙවුවා,

එනමුදු අහෝ දිනකදි ඈ තනි වෙනවා..