ඒ සිදුවීමෙන් සඳමිණීගේ ගත හා හිත ගැහෙන්නට උනා.
අම්මාට හරි අප්පච්චීට හරි කතා කළ යුතු වුවත් තමාගේ හඬ පිට නො වෙන බවක් ඇයට හැඟුනා.
““සලසලාස්”
බිය වී සිටි සඳමිණී ඒ ශබ්ධයෙන්
තවත් භියට පත් උනා. ඒ ශබ්ධය ඇසුනේ ජනේලයෙන් එලියේ. සඳමිණී ජනේලය ලඟට ගොස් බැලුවේ
මොකක්ද ඒ කියලා. මේසය උඩ තිබුණ සියල්ල මිදුල පුරා විසිරී තිබුනා.
“ලොකූ මොකද මේ පොත් පත්තර
විසිකළේ?. ඇයි ඉස්කෝලේ ගිහින් ඉවරද? එහෙම නැත්තන් පිස්සු හැඳීගෙන එනවද?””
““ඇයි නිලමේ?””
“මේ බලන්ට හාමිනේ පොත් පත්තර සේරම
මිදුලට විසිකොරලා මේ ලොකුගේ පොත් නේද?””
සඳලතා කුමාරිහාමි සහ නිලමේ
සඳමිණීට දොස් නගමින් සියල්ල යලිත්
අස්කරන්නට උනා. ඒත් සඳමිණී උණු කිසිවක් ඔව්නට කියුවේ නෑ. ඇය හිතුවේ තමාට
පිස්සු ඇයි ඔව්න් සිතාවි කියලා. සමහරක් පොත් පත්තර තිබුනේ කැබලි වශයෙන්. සඳමිණීට
දුක හිතුනේ තමන් ආදරය කරන පොත් පත්තර වලට එක වර පන ආවා වගේ මේ මොකද උනේ කියලා තාම හිතාග්න බැරි නිසයි.
රෑ 8 පහු වෙනකොටම සියළුදෙනා
නින්දට යන එක අවුරුදු ගානක් තිස්සේ පුරුද්දක් වෙලා. කාටවත් කරදරයක් හිරිහැරයක්
නැතත් ඉදහිට එහෙ මෙහෙ පාවෙන අඳුරු සෙවනැලි වලට සඳමිණීත් දෙවුමිණීත් භියක් දැක්වීම
ඊට ප්රධානතම හේතුව උනා. විවිධ දේ පෙරලෙන ශබ්ධ අඩි ශබ්ධ ඇසුනත් ඒවා දැන් සාමාන්ය
දෙයක් වෙලා. නමුත් සෙවනැලි වලට නම්
දැක්වූයේ ඊට වඩා වෙනස් ප්රතිචාරයක්.
පහුවදා උදෑසන සඳලතා කුමාරිහාමි
පාසල් ගෙන යාමට කෑම පාත්සල් බැඳ සූදානම් වීමට පෙර මෙසේ කීවා.
“ලොකූ පොඩී මේසෙ උඩ කෑම ඇරන් බෑග්
වලට දාගන්ට. නිලමේ මං දවල්ටත්තෙක්ක උයලා තියෙන්නේ.”
“කෝ අම්මේ ? කොහෙද කෑම පෙට්ටි
තියෙන්නේ?”
මේ වන විට සඳලතා මූණසේදීමට යන්න
මිදුලට බැස උන්නේ.
“ඔය මේසෙ උඩ තියෙන්නේ ආයෙ මං එන්ට
ඕනෙද ඕක අතට දෙන්ට?”
“නෑ අම්මේ මෙතන නෑ.”
“හරි ඉන්ට මං මූණ හෝදන් ඇවිත් අතට
වඩම්මන්නම්කෝ.”
සඳමිණීට සිහි වුයේ පෙර දා තමන්
අද්විදි සිදුවීමයි. කෑම පෙට්ටිත් ඒ වගේ නැති උනාද කියන සැකේ සඳමිණීට මතු උනා.
මූණ සෝදා ගෙන එන සඳ ලතා
කුමාරිහාමි දුටුවේ කෑම සියල්ල කුණුකූඩයට හලා ඇති බවයි. සඳලතාට මාරාවේස උනා.
“ඇයි මේ කෑම කුණුකූඩෙට දැම්මේ.
කඩචෝරු කන්ට හිතුනද?”
“නෑ නෑ අම්මේ අපි දැම්මේ නැ.”
සඳලතා කුමාරිහාමි ඉන් එහාට
කිසිවක් කීවේ නැත. ඇයට මේ හැම දේකම යම් අමුත්තක් ඇති බවක් දැනෙන්ට උනා. දියණියන්ට
යලිත් කෑම බෙදුවොත් නිලමේට මදි වෙන බව දත් කුමාරිහාමි දියණියන්ට සල්ලි දීමට තීරණය
කර තමන්ගේ බත් මුල ඇද්දැයි බැලුවා. ඇයගේ සැකය තවත් වැඩි උනා. ඇයගේ බත් මුල ද නැහැ.
මේ කාරණාව ගැන නිලමේ සමග කතා කළ යුතු බව සිතූ ඈ දියණියන් හා පිටත් උනා.
නිලමේට දැඩි කුස ගින්නක් දැනී බත්
බෙදා ගන්න සිතා බත් ඇතිලිය ඇර බැලූ ඔහු
දුටුවේ හැලියේ බත් වලට අමතරව වැලි ද ඇති බවයි. ව්යංජන ඇති නම් බතක් උයා ගත හැකි නිසා
ව්යංජන ඇතිලි ඇර බැලූ ඔහුට පුදුමයත් ජුගුබ්සාවත් ඇති උනා. ව්යංජන සෑම එකක්ම අනා කලවන්කර ඇත්තේ ඇගිලි පාර ඉතිරි කරමින් බව
ඔහු දුටුවා. මීට පෙර අවස්ථා වල දී බැදුම් වර්ග පිළී දෑ උයන්නට බැරි බවත් එසේ
ඉව්වහොත් පිරිනි වන බවත් දන්නා නිසා උයන්නේත් නැහැ. ඒත් අද පිළී දෙයක් උයලත් නැහැ.
මෙසේවූයේ ඇයි යන්න නිලමේට පුදුමයි. නිලමේ යලිත් උයන්නට සූදානම් උනා.
“නිලමේ නිලමේ.,
“ආ බණ්ඩ වරෙන් වරෙන්. ඇයි මේ
තකහනියේම?”
“පොඩි නිලමේ පනිවිඩයක් එව්වා අපෙ
නිලමේට කියන්ට කියලා.”
“මොකක්ද බං? ”
“එන බුරහස්පතින්දා උදේ නිලමේ
නුවරින් ගත්තු අලුත් බංගලාවට පදිංචියට යනවා කීවා. මේංමේ ලියමන නිලමේට දෙන්ට
කියුවා.”
තමන්ගේ
මල්ලි දුරකථන ඇමතුමක් දී හෝ මේ බව නොකියා පනිවිඩකරුවෙකු අතේ මෙවන් පනිවිඩයක් එවීම
පිළිබඳ නිලමේට පුදුම සිතුනා.
“හරි බණ්ඩෝ උඹ පලයං එහෙනම්. මං
බලන්නම්කෝ.”
“හොඳා නිලමේ එහෙනම් මං යනවා.”
කියමින් ගැමියා පිටත් උනා.
මහ වලව්වට අයත් අක්කර 50 ක විශාල ඉඩමක් තිබුනා.
ලොකු හාමු එහෙමත්නැත්නම් නිලමේගේ පියා වත්තේ අලුත් නිවසක් තැනුවා. ඔහු මිය යන තෙක්
උන්නේ ඒ නිවසේ. එය කවුරුත් හැඳින්නුවේ අලුත් වලව්ව කියලා. ඒ ඉඩම තුනට බෙදන්න්න
නියම උනත් පොඩි නිලමේ අවසානයේ එය තනියෙන් අයිති කර ගැනීම පිළිබඳ ලොකු නිලමේ උන්නේ
නොමනාපෙන් . ටිකිරි බණ්ඩාර එවා තිබුණ ලිපියේ සියල්ල සඳහන්
උනා. ඒත් ඒ ලියමනේ තිබුණු එක් දෙයක් ගැන නිලමේ කලබල උනා.
“අයියේ අපි නුවර පදිංචියට යනවා.
මේ ගෙදර තවත් ඉන්න පුලුවන්කමක් නෑ. පප්පා ඇවිත්. මැරිලාවත් පාඩුවේ ඉන්නෙත් නෑ.
අපිට ඉන්න දෙන්නෙත් නෑ. තන්හාවෙන් ආසාවෙන්නේ මැරුනේ. නංගී අපි එක්ක එන්න කැමති නෑ.
එයාටත් එච්චර සනීපයක් නෑ. අන්තිම කාලේ වලව්වේ ඉන්න ඕනෙලු. එයාගේ තනියට
ලයිසා ඉන්නවා. පුලුවන් වෙලාවට ඇවිත් එයා බලා යන්ට මාත් පුලුපුලුවන් වෙලාවට
එන්නම්.”
මතුසම්බන්ධයි.