අමුතු කතාවක් 1: පළමු අතුරුදහන් වීම

කැඩපත ඉදිරියේ සඳලතා කුමාරිහාමි වෙනදාට වඩා කල් ගත කළේ එදින පාසලේ ප්‍රධාන රැස්වීමේ දේශනයක් ඇයට තිබුණු නිසයි. මේ වන විට කුමාරිහාමිට වයස 50 කට ආසන්න වෙමින් තිබුණත් ගුරුවරියක් වශයෙන් වගේම වලවුවේ කුමාරිහාමි වශයෙන් ද ඇය තම රූපය හා ඇදුම් පැලදුම් ගැන සැලකිලිමත් උනා.

   “අම්මේ මගේ ටයි එක නෑ. අක්කා හංගලා”

“නෑ අම්මේ නංගිගේ බොරු. මගෙ දකුණු කකුලෙ මේස් එකයි වම් කකුලෙ සපත්තුවයි නෑ. නංගි ඒක හංගලා. දැන් බේරෙන්න හදනවා.”

 තම දියණියන් දෙදෙනාගේ පැමිනිල්ල ඇසෙත්මකුමාරිහාමීට මාරාවේස උනා.

“දෙන්නම මගෙන් උදේම වේවැල් පාර නො කා ලෑස්ති උනොත් හොඳයි. මට පරක්කු වෙලා තියෙන්නේ. තව විනාඩි 5 යි බලන්නේ. මං යනවා.”

“අනේ අම්මේ ඇත්තමයි කියන්නේ පොඩ්ඩක් ඇවිත් බලන්නකෝ. නංගිට කියන්නකෝ මට මගේ මේස් එකයි සපත්තුවයි දෙන්න කියලා.”

තිදෙනාම එක් වී මේස් සපත්තු ටයිපටි ගේ සෑම තැනම හෙව්වා. ඒත් කිසිම තැනක මේ කිසිම දෙයක් තිබුනේ නෑ.

“මොකද මේ සද්දේ? වත්ත පහළටම ඇහෙනවා ගෝසාව. අම්මලා දුවලා උදේට ඉස්කෝලේ යන්ට ලෑස්ති වෙනවා අහල ගම් හතම දන්නවා ඇති.”

“නෑ නිලමේ. මේ දෙන්නගෙ එක එක දේවල් නැති වෙන්නේ ඉස්කෝලේ යන්ට ඔන්න මෙන්න තියනකොටමයි. කොච්චර කියුවත් අහන්නෑ කලින් දවසේ ලෑස්ති කර ගන්ට කියලා.”

“ඇයි අද මේ දෙන්නාගේ මොනවද නැත්තේ?”

“ලොකූගේ දකුණු කකුලෙ මේස් එකයි වම් කකුලෙ සපත්තුවයි නෑලු. පොඩීගෙ ටයිපටිය නෑලු.”

“හක් හක් හක්... පුදුම විදිහටනේ නැති වෙලා තියෙන්නේ. මේ දෙන්නට ගිය සතියේ දුන්න ඉස්කෝලේ වැඩ දැන් වෙන්ට ඇති මතක් වෙන්ට ඇත්තේ. ඒකයි මේ එක එක ඒවා නැත්තේ.”

“නෑ අප්පච්චි ඊයේ රෑ අපි දෙන්නම ඔක්කොම ලෑස්ති කළා,.”

“හරි දැන් මෙච්චරයි, ලොකු සපත්තු අදට ඕනෙ නෑ. තියන සෙරෙප්පු දෙකක් දාගන්ට. පොඩි ටයි එක ඉස්කෝලේ ගිහින් ඇවිත් හොයමු.”

බලාපොරොත්තු කඩ වූ ස්වරූපයෙන් ලොකූ නම් වූ සඳමිණී සහ පොඩී නම් දෙව්මිණී සූදානම් වී අම්මා සමග පිටත් උනා.

කුමාරිහාමී සහ දියණියන් දෙදෙනා පාසල් ගියපසු නිලමේට මහා පාලුවක් දැනෙන්නට උනා. මීට කාලෙකට කලින් නම් වලව්වේ හැම දේකටම සේවකයෝ සිටියත් අද ඇත්තේ කීපදෙනෙක් විතරයි. ඒ අයත් එන්නේ පනිවිඩ ඇරියොත්. මිදුලට බැස්ස නිලමේ දුටුවේ දින කීපයක සිට මිදුලේ තැන තැනත් වත්ත පුරාත් ජරා කරන බලළා පුරුද්දට අදත් එසේ කර ඇති බවයි. උදැල්ලක් ගත් නිලමේ ඒවා සුද්දකරන්නට පටන්ගත්තා.

“නිලමේ, මොකෑ මේ කොරන්ට තනන්නේ.”

“නෑ බං සාදිරිස්, මේ දවස් ගානක ඉදලා බළලෙක් හැම තැනම ජරා කරනවා. මං මේ සුද්ද කරන්ට බැලුවේ.”

“කෝ දෙන්ට නිලමේ මං සුද්ද කරන්නම්.”

කියූ සාදිරිස් උදැල්ලත් නිලමේ ගෙන් ඉල්ලාගෙන සුද්දකරන්නට උනා.

“ඇයි නිලමේ මේ සපත්තු මේස් ටයිපටි විසිකොරොලා?”

“ආ උදේ සුදු මැණිකෙයි චූටි මැණිකෙයි ඕවා හෙව්වා. දෙන්නට යන්ට කම්මැලි හිතිලා හංගන්ට ඇති කියලා මං කීවා.”

“පොඩි දරුවෝනේ නිලමේ. මේන් මේවා ඇරන් තියන්ට හොදා.”

පාසල් ඇරී නිවසට ආව සඳමිණීත් දෙව්මිණීත් මේස් සපත්තු ටයිපටි දැකලා පුදුම උනා. ඒවායේ මඩ තැවරී තිබුණු නිසා නිලමේ ඒවා සෝදා තිබුණා. හවස් වන විට පාසලෙන් දුන් වැඩ කිරීමට සූදානම් වූ සඳමිණී පොත් පත්තර මිටියක් ද ගෙන මේසය මත තබා ඒ අසලින් වාඩි උනා. මිදුලේ ඇසුණු සද්දයකට තිගැස්සුණු ඈ ජනලය දෙස බැලුවත් එහි දකින්නට කිසිවක් තිබුනේ නෑ. යලිත් තම කාර්ය අරඹන්නට සිතා මේසය දෙස බැලූ සඳමිණීට තම දෑස අදහා ගන්නට නො හැකි උනා. පොත් පත්තර වලින් පිරී තිබුන මේසය  මත කිසිවක් නැහැ. මේසය හිස් වී තිබුණා. මේසයට එලා තිබුණු නිල් පැහැ ඉටි රෙද්දත් සමග සියල්ල අතුරුදහන් වී තිබුනා.

මතුසම්බන්දයි

ප/ලි.

දැනට වසර ගනනාවක් තිස්සේ ශ්‍රී ලංකාවේ එක් ප්‍රදේශයක එක් පවුලක් මුහුණපාන සිදුවීම් ධාරාවක් මේ කතාව ඔස්සේ දිගහැරේ. මෙහි එන නම් ගම් සියල්ල මනක්කල්පිත ය. මන්ද මේ පරම්පරාව රටේ යම් ප්‍රසිද්ධියක් දරණ පිරිසක් බැවිණි. කතාවේ ඉදිරියට තවත් බොහෝ දෑ කියවෙනු ඇත. ඒවා ඔබට අදහා ගත නොහැකි වනු ඇත. පිස්සු, බොරු, මනස්ගාත කියා සිතෙනු ඇත. එය සාදාරණ ය. නමුත් ඒ සියල්ල 2004 සිට 2014 කාලය තුළ මෙන්ම ඊට පෙර ඉහත කී පවුල මුහුණ පෑ සිදුවීම් පෙළකි. මේ වන විට ද ඇතැම් දේ සිදුවෙමින් පවතී..ඒ සියල්ල ඔබට ඉදිරියේ දැනගන්නට ලැබෙනු ඇත.